De man die zijn haar uittrok stond nooit stil.
Vooruitgaan is Vooruitgang en Vooruitgang is heilig. Dat was hem zo aangeleerd en daarom wandelde hij onvermoeibaar verder. Zijn haar uittrekken, dat had hij zelf bedacht. Toen hij door de woestijn trok. Of door de zoveelste Godverlaten grootstad.
Mensen had hij de laatste jaren niet meer gezien.
Uit verveling was hij begonnen zijn haar uit te trekken en algauw trok hij systematisch en meticuleus elk haartje uit met een ernst groeiend bij het verlies van elke pluk.
Tijdens zijn omzwervingen had hij gemerkt hoe de natuur zich aanpaste en vooral hoe de insecten jaar na jaar talrijker en groter werden. Zij gedijden uitstekend in de veranderde atmosfeer. Ze waren nu zo agressief dat hij zich moest insmeren met dikke pakken modder om ze nog af te houden, eerst op zijn kale hoofd en daarna over heel zijn lichaam. En zo bewoog hij zich nu voort: Als een kluit aarde in een steeds groter wordende wolk zwarte insecten. Het was enkel nog een kwestie van tijd alvorens hij strompelend en uitgeput op zijn knieen zou neerzijgen en de zwarte zwerm hem krioelend te lijf zou gaan.

Februari 2018