De man die zijn haar uittrok stond nooit stil. Vooruitgaan is Vooruitgang en Vooruitgang is heilig. Dat was hem zo aangeleerd en daarom wandelde hij onvermoeibaar verder.

Zijn haar uittrekken, dat had hij zelf bedacht. Toen hij door de woestijn trok. En door de zoveelste Godverlaten grootstad. Hij kon zich niet meer herinneren wanneer hij voor het laatst een mens had gezien of wanneer hij begonnen was met zijn haar uit te trekken, eerst als bezigheid tijdens het stappen, maar algauw ernstiger, systematischer, hoe minder haar hij over had hoe belangrijker het uitrekken van elk haartje geworden was.

Tijdens zijn omzwervingen had hij gemerkt hoe de natuur zich had aangepast. Vooral de insecten waren hem opgevallen, jaar na jaar had hij hun aantallen zien toenemen en hij voelde aan de lijve hoe agressief ze geworden waren. Eerst had hij enkel zijn kaal geplukte hoofd moeten beschermen maar nu moest hij zijn hele lichaam insmeren met de dikke pakken modder want kleding hielp ook al niet meer, de beesten kwamen echt overal door. 

En dat was hij nu geworden: een bewegende kluit aarde in een steeds groter wordende wolk zwarte insecten. Het was enkel nog een kwestie van tijd alvorens hij strompelend en uitgeput op zijn knieën zou neerzijgen en de zwarte zwerm hem krioelend te lijf zou gaan.

Februari 2018/Oktober 2024